Niet permanent gesloten waterkeringen

Huidige situatie

In het Maasdal is de bebouwing de laatste decennia steeds verder opgeschoven richting de Maas. Daardoor zijn woningen en gemeenschappelijke gebruiksfuncties vaak letterlijk op de oevers of in het winterbed van de Maas gesitueerd. Hier is vaak geen ruimte voor een dijk, en een muur dicht langs gevels en ramen leidt soms tot onacceptabele teruggang van gebruik en woongenot. Op sommige plekken biedt een glazen waterkering (zie de innovatie ‘De glazen waterkering') uitkomst, maar er zijn ook plaatsen waar dat niet zo is.

Innovatie: Tijdelijke, niet permanent gesloten waterkeringen

Een tijdelijke, niet permanent gesloten waterkering kan uitkomst bieden op plekken waar een glazen kering niet past. Hierbij kun je denken aan demontabele keringen (die met de hand opgebouwd moeten worden door de waterschapsorganisatie bij dreigend hoogwater) en zelfsluitende keringen. Demontabele keringen kennen een groot risico op een onjuiste of te late plaatsing door de vele benodigde handmatige handelingen. Zelfsluitende keringen scoren hier aanzienlijk beter op en leggen een veel minder groot beslag op de waterschapsorganisatie, maar zijn daarentegen vele malen duurder dan permanent gesloten keringen.

De eerste zelfsluitende kering van Nederland is geraliseerd in de primaire waterkering in Spakenburg. Binnen het dijkversterkingsproject Steyl-Maashoek worden verschillende typen zelfsluitende keringen doorontwikkeld voor marktpartijen. De zelfsluitende kering die er gerealiseerd moet worden is circa 2,5 meter hoog.